کرونا جان احمد زرگر، قاضی “ناقض حقوق بشر” را گرفت

احمد زرگر رئیس دادگاه انقلاب اسلامی مرکز در بیمارستان خاتم‌الانبیا تهران به دلیل ابتلا به بیماری کرونا درگذشت. او پس از انقلاب مسئولیت‌های حقوقی فراوانی به عهده داشت.

زرگر در سال‌های میانی دهه‌ی ۳۰ در سمنان به دنیا آمد. وی که از دست‌پروردگان بهشتی و قدوسی در مدرسه حقانی قم بود همچون دیگر طلبه‌های این مدرسه از فروردین ۱۳۵۸ در دادستانی و دادگاه انقلاب اسلامی تهران به فعالیت پرداخت. ۲۰ اردیبهشت ۵۸ به حکم خمینی در ستاد مبارزه با مواد مخدر تهران حاکم شرع شد.
در مهرماه ۱۳۶۰ پس از دستگیری به بند سیاسی دادسرای پل‌رومی منتقل شدم. روزها از دریچه‌ی سلول، زندانیان متهم به اعتیاد و فروش مواد مخدر را می‌دیدم که به حکم زرگر که حاکم شرع دادگاه‌های منکرات و مواد مخدر بود در حیاط و در مقابل سلول ما زیر ضربات سنگین شلاق به خود می‌پیچیدند و فریاد می‌زدند.
پس از تصدی دادستانی انقلاب اسلامی مرکز توسط علی رازینی در بهمن ۱۳۶۳، زرگر سمت دادستانی یافت و معاونت منکرات و مواد مخدر دادستان انقلاب اسلامی مرکز را به عهده گرفت. در دوران ریاست مرتضی اشراقی بر دادستانی انقلاب اسلامی مرکز نیز زرگر همچنان معاونت مزبور را اداره می‌کرد.
وی که از نزدیکان احمد خمینی بود همزمان در دفتر خمینی نیز مشغول کار بود. در تشریح نزدیکی خود به خمینی می‌گوید: «صبح یکی از روزهای زمستان سال ۱۳۶۷ که همه شدت سرمای‏‎ ‎‏آن را به یاد دارند، بخصوص برفی که توی شمیران می آمد، امام زنگ زدند،‏‎ ‎‏سراسیمه خدمت ایشان رسیدم. دیدم اتاق ایشان کاملاً سرد است. امام درب‏‎ ‎‏را باز کردند فقط یک زیرپیراهن تن ایشان بود.»
سید حسن خمینی جزو اولین کسانی بود که درگذشت وی را تسلیت گفت و نوشت: «آن مرحوم در دوره زندگی خود همواره با تلاش در راه فکر و اندیشه خود و با عشق به راه و مرام امام (س) زیست.»
هاشمی رفسنجانی، در خاطرات روز ۱۰ اردیبهشت ۶۵ خود در مورد احمد زرگر که به بیرحمی و قساوت شهره بود، می‌نویسد که وی به عنوان دادستان مبارزه با مواد مخدر از تصمیم شورای عالی قضائی مبنی بر عدم اعدام قاچاقچیان غیرمسلح «شاکی بود و کمک می‌خواست.»
احمد زرگر از جمله افرادی بود که شیخ محمد یزدی، رئیس قوه قضاییه در سال ۷۱ وی را از سمتش به عنوان دادستان مبارزه با مواد مخدر برکنار کرد.  وی طی سال‌های ۷۰ تا ۷۲ جانشین دبیر ستاد مبارزه با مواد مخدر کل کشور نیز بود.
پس از برکناری از این سمت، در سال ۱۳۷۳ توسط احمد جنتی به دبیری ستاد امر به معروف و نهی از منکر رسید و تا سال ۱۳۹۷ در این سمت مشغول کار بود. یکی از مهم‌ترین دستاوردهای وی در این سمت تلاش برای تصویب قانون حمایت از آمران معروف و ناهیان از منکر بود. با تصویب این قانون، «ناهیان از منکر» به سادگی می‌توانند مزاحم مردم و به ویژه زنان شده و از حمایت قانونی برخوردار باشند. وی همچنین سال‌ها دبیر «ستاد مردمی پیشگیری و حفاظت اجتماعی» وابسته به قوه قضائیه بود.
زرگر از سال ۸۹ نماینده صادق لاریجانی و سپس سیدابراهیم رئیسی در ستاد مبارزه با قاچاق کالا بود.
وی سال‌ها ریاست شعبه ۳۶ دادگاه تجدید نظر انقلاب اسلامی تهران را به عهده داشت و احکام ظالمانه شیخ محمد مقیسه (ناصریان) و محمد‌حسن زارع دهنوی (قاضی حداد) را یکی پس از دیگری تأیید می‌کرد. نام وی پس از اعتراضات سال ۸۸ در سمت رئیس شعبه ۳۶ بر سر زبان‌ها افتاد.

پیش از آن که در تاریخ ۲۱ آبان ۱۳۹۹ به ریاست دادگاه انقلاب اسلامی تهران برسد علاوه بر ریاست شعبه ۳۶ دادگاه تجدید نظر، ریاست شعبه دوم دادگاه ویژه رسیدگی به جرائم «اخلالگران و مفاسد اقتصادی» را برعهده داشت.
۲۹ تیر ۱۴۰۰ رسیدگی به اتهامات متهمان پرونده رستمی صفا به ریاست وی برگزار شد. این آخرین پرونده‌ای بود که توسط وی مورد رسیدگی قرار گرفت. نماینده دادستان ضمن قرائت کیفرخواست متهمان گفت: این پرونده از بزرگ‌ترین پرونده‌های بانکی کشور است که متهمان آن از ابربدهکاران کلان کشور هستند. گروه رستمی صفا با استفاده از رانت؛ میلیون‌ها یورو، درهم، دلار و ین گرفته‌ بودند. رسیدگی به پرونده دادگاه متهمان اخلال ارزی ۶۰ میلیون یورویی، رسیدگی به پرونده خودرو‌های قاچاق، رسیدگی به پرونده مسئولان سابق سایپا، احمد عراقچی و بسیاری پرونده دیگر که پای مسئولان نظام در میان بوده به عهده زرگر گذاشته شد تا مبادا اسرار پرونده‌ها از دایره خودی‌ها بیرون رود.
اتحادیه اروپا در ۲۳ فروردین ۱۳۹۰، احمد زرگر و ۳۱ مقام دیگر نظام اسلامی را به دلیل مشارکت در نقض حقوق بشر تحریم کرد.

خانواده زرگر

سید‌محمود، برادر کوچکتر احمد زرگر که کارمند جهاد‌ سازندگی بود پس از سه ماه حضور در جبهه، در اسفند ۱۳۶۲ در جریان اشغال جزیره مجنون کشته شد. محمد‌حسن اختری، شوهر خواهر وی که در سال ۱۳۵۸ حاکم شرع دادگاه ارتش، امام جمعه سمنان و سفیر اسبق رژیم در سوریه و دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت بود، در دهه‌ی ۶۰ و ۷۰ عملیات‌های تروریستی متعددی را از طریق حزب‌الله لبنان و دیگر گروه‌های «جهادی» هدایت کرده است. وی جانشین علی‌اکبر محتشمی در سوریه شده بود و هم‌اکنون مسئول معاونت بین‏‏‌‏‏الملل دفتر خامنه‌‌ای است.

حسن یونسی، پسر علی یونسی وزیر اطلاعات دولت محمد خاتمی که سال ۸۸ بازداشت و به یک سال زندان محکوم شد نیز داماد احمد زرگر است. علی یونسی نیز همچون احمد زرگر از دانش آموختگان مدرسه حقانی بود و دو خانواده به همین دلیل با یکدیگر آشنا بودند و رابطه داشتند. حسن یونسی با رانت پدر در رشته‌ی حقوق مشغول تحصیل شد و هم‌اکنون عضو کانون وکلای دادگستری است.

کشتار ۶۷ و زرگر

داوود زرگر یکی از بستگان نزدیک سید ‌احمد زرگر به حکم هیأت مرگ منتخب خمینی در سال ۱۳۶۷ در زندان اوین به دار آویخته شد. از آن‌جایی که احمد زرگر معاون مرتضی اشراقی بود و رئیسی معاونت «گروهکی» وی را به عهده داشت و نیری از سال ۵۸ با زرگر رابطه نزدیک داشت برخلاف دیگر زندانیان قتل‌عام شده، به داوود فرصتی دادند تا بلکه پس از پی‌بردن به میزان سبعیت رژیم، از مواضع‌‌اش کوتاه آمده و شرایط هیأت مرگ برای رهایی از اعدام  را بپذیرد. این شرایط از «نوشتن انزجارنامه» شروع می‌شد و در بعضی موارد «انجام مصاحبه ویدئویی» و «همکاری اطلاعاتی» نیز به آن اضافه می‌شد. بسیاری از زندانیان علیرغم نوشتن «انزجارنامه» در تابستان ۶۷ اعدام شدند. داوود که از موج کشتار در اوین جسته بود، دوباره در شهریورماه نزد هیأت مرگ برده شد و به دلیل نپذیرفتن شرایط هیأت، به دار آویخته شد. سیدرضا زرگر برادر داوود نیز در دهه‌ی ۶۰ سال‌ها در زندان‌های اوین و سمنان  زندانی بود.

پانویس: 

محمدحسن مفید، فرزند آیت‌‌الله حسین مفید که بین سال‌های ۸۳ تا ۸۸ رئیس دیوان عالی کشور بود، به علت آشنایی اعضای هیأت با پدرش جان به در برد. اما پسرعموی او هادی بیگی که نام خانوادگی متفاوتی داشت در اوین اعدام شد.

منبع: DW