اعتراضات به کجا خواهد رسید؟
مسیری که اعتراضات امروز در حال طی کردن آن است، مسیری‌ست که چهار دهه پیش توسط پدرانمان طی شده بود.انقلاب چهار دهه پیش دقیقا در مسیر شعار سه گانه زن، زندگی و آزادی به انحراف رفت. زن را، نگاهش و جهانش را در بند کردند، زندگی را قربانی ایدئولوژی کرده و آزادی رو از مردم گرفتند. پایداری برای ایجاد تغییر این سه اصل، هزینه زیادی در برداشت که متاسفانه موفقیت‌آمیز نبود تا اینکه به امروز رسیدیم.
سوال اینجاست، این اعتراضات چقدر طول خواهد کشید، چه زمانی به نتیجه رسیده و یا چه زمانی تمام خواهد شد.
این سوالات زمانی مطرح میشود که نمادهای مشخص و محدود یا چهره های مشخص یا معینی داشته باشد. سال ۸۸ جمهوری اسلامی فکر می‌کرد اگر رهبر جنبش را به حصر و چهره‌های آن را به حبس ببرد، مدتی هم از انتخابات بگذرد، اعتراضات تمام خواهد شد. همان روزها سیدحسین موسوی اعلام کرد مسئله انتخابات نیست، ولی نظام این را باور نکرد و به کارش ادامه داد.
امروز نظام به این وضعیت رسیده است. موضوع این است که امروز نظام میخواهد چه کسی را بازداشت و حبس کند تا ماجرا تمام شود. در این اعتراضات تعداد بازداشتها بسیار زیاد شده و حتی شلیکها به طرف افراد سرگردان است. دلیلش این است که نظام سرگردان شده و نمی‌داند به چه کسی شلیک و یا چه کسی را بازداشت کند تا اعتراضات تمام شود.
مهمتر از همه اینکه، مسئله زن با حجاب اجباری گرده خورده است و تمام شدنی نیست. هر روز که یک زن روسری از سر خود بردارد، آن ن«آروز امتداد این جنبش است و می‌توان با اطمینان گفت این اعتراضات تمام نخواهد شد تا به مقصد خود برسد.
و اما امروز مسئولیت برخی از شهروندانی که در داخل و خارج از کشور هستند اما ساکت مانده‌اند چیست؟ چه مسئولیتی در قبال خشونت و شیوه حکمرانی برای جامعه دارند، که بخش زیادی از زندگی مردم را تحت تاثیر قرار داده است.
انجام مسئولیت در قبال وضع موجود حتی قدمی کوچک، یعنی اینکه این جنبش ادامه دارد. امتداد جنبش با تعداد آدمهای حاضر در خیابان و یا شعارها سنجیده نمی‌شود؛ بلکه با تک تک قدمهای کوچکی که در داخل و خارج از کشور برداشته میشود، می‌سنجند.
هر کسی در این مسیر سهمی دارد، و موج احساس مسئولیت را در داخل و خارج از کشور شاهد هستیم.
همبستگی و کمک به یکدیگر در ایران خیلی بیشتر از قبل شده است. توجه مردم به هم برای در امان ماندن و نگه داشتن یکدیگر از توحش این حکومت هم بیشتر شده است. دانشگاه‌ها به هم پیوسته‌اند و مدرسه‌ها نیز هویت تازه گرفته است.
از طرفی رسانه‌های خارج از کشور هم با رساندن صدای مردم به کل دنیا، به وظیفه خودشان عمل کرده‌اند. مهم این است که عموم مردم این مبارزه و مقاومت را در زندگی خود تعریف کرده‌اند. زندگی را نباید تعطیل کرد، هرچه این مقاومت با زندگی مردم آمیخته‌تر شود، پایدارتر خواهد ماند.
به نقل از کیوان صمیمی که در زندان به سر میبرد، هر کس از هر جایی که هست قدم بردارد؛ و این اتفاقی است که این روزها در حال رخ دادن است.
