واکنش‌ها نسبت به کفالت سیاسی محکومین به اعدام
اعدام محمد حسینی و محمدمهدی کرمی که قبلا کفالت سیاسی آنها توسط نمایندگان پارلمان در اروپا به عهده گرفته شده بود، واکنش‌هایی را در بر داشت.
ویدیویی که در صفحات مجازی درباره این کفالت‌ها منتشر شده حاکی از آن است که هیچ کس به جز خود مردم، نمی‌توانند از یکدیگر حمایت کرده و انقلاب را رقم زنند. این کفالت‌های سیاسی نه تنها دردی را از قلب مردم برنداشت، بلکه بدون توجه به آنها تعدادی جوان بی‌گناه به دار آویخته شدند.
این ویدیو بدین شرح است: «امیدواریم این ویدیو چشم بسیاری را باز کند. «هارالد تروخ» نماینده پارلمان اتریش، کفالت سیاسی محمد حسینی معترض محکوم به اعدام را پذیرفته بود. همچنین «هلگ لیمبورگ» نماینده پارلمان آلمان، کفالت سیاسی محمدمهدی کرمی را بر عهده گرفته بود. «کیت وولهان» و «آرون ویولی» دو عضو پارلمان استرالیا نیز از محمدمهدی کرمی حمایت کرده بودند. تعدادی از ایرانیان با بر عهده گرفتن این کفالت‌ها خوشحال بودند که جان این افراد در امان است و حکم اعدام آنها لغو خواهد شد، اما مسئله چیز دیگریست. نه تنها حکم آنها لغو نشد، بلکه حکمشان اجرا شده و آن دو جوان در یک روز اعدام شدند. سوال اینجاست که اکنون این کفیلان سیاسی کجا هستند؟ گوینده می‌گوید: باید چند نفر دیگر کشته بدهیم تا بدانیم «کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من»؟
حمایت‌های خارجی تماما سراب هستند و دلخوش شدن به آنها از تلاش ما کم کرده و ناکارآمدی آنها نیز امیدمان را کم خواهد کرد.
راه رهایی از دیکتاتور، آگاهی جمعی و اتحاد ملی است. ما تا بیدار نشویم، بیدار نمی‌شویم.»
به راستی اکنون نمایندگان پارلمان‌ها کجا هستند و چرا نسبت به اجرایی شدن این احکام واکنشی نشان نداده‌اند؟ مگر نه اینکه بر عهده گرفتن کفالت‌های سیاسی باید باعث لغو حکم اعدام شود؟ جمهوری اسلامی چگونه می‌تواند بدون توجه به این کفالت‌ها، حکم صادره را اجرایی کند؟ آیا سیاستی در پشت پرده این جنایت‌ها پنهان است؟
