بازگشت به اوین، انتقال نمایشی اما با خشونت واقعی
زندانیان سیاسی و عقیدتی پس از یک انتقال نمایشی توسط عوامل نظام، با خشونت بسیار به زندان اوین بازگشتند.
در شرایطی که بحران مشروعیت و انتقادهای بین‌المللی از رفتار جمهوری اسلامی با زندانیان سیاسی رو به افزایش است، بامداد امروز جمعه ۱۷ مرداد، بالغ بر ۶۰۰ زندانی سیاسی و عقیدتی بدون اطلاع خانواده‌ها و در فضایی امنیتی به زندان اوین بازگردانده شدند، انتقالی که با ضرب‌وشتم گسترده همراه بود و بار دیگر پرده از خشونت ساختاری علیه زندانیان مخالف نظام برداشت.
این افراد که پس از حمله اسرائیل به زندان اوین در تیرماه به زندان تهران بزرگ منتقل شده بودند، اکنون در حالی به بندهای ۷ و ۸ اوین بازگشته‌اند که بسیاری از آنان تنها به دلیل مخالفت با زدن دستبند و پابند، با خشونت بدنی شدید مواجه شده‌اند. منابع مطلع تاکید کردند که انتقال با هدف نمایشی بازسازی چهره آسیب‌دیده اوین انجام شده، در حالی که بخش‌هایی از این زندان همچنان تخریب شده و فاقد امکانات اولیه هستند.
در میان افراد مورد ضرب و شتم، نام‌های شناخته‌شده‌ای مانند ابوالفضل قدیانی، مصطفی تاج‌زاده، مهدی محمودیان، محمدباقر بختیار و خشایار سفیدی به چشم می‌خورد، چهره‌هایی که به نماد ایستادگی مدنی در برابر نظام سرکوب بدل شده‌اند. به نقل از شاهدان، آن‌ها در پی مقاومت در برابر رفتارهای تحقیرآمیز ماموران امنیتی، به‌شدت مورد حمله قرار گرفتند و با جراحات بدنی به اوین منتقل شدند.
این برخوردها محدود به زندانیان سیاسی سرشناس نبود. شمار دیگری از زندانیان عقیدتی نیز، از جمله امیرحسین موسوی، حسین شنبه‌زاده، مرتضی پروین و محمدرضا فقیهی، در جریان انتقال هدف خشونت نیروهای امنیتی قرار گرفتند.
از سوی دیگر، گروهی از زندانیان محکوم به اعدام نیز به زندان قزل‌حصار کرج منتقل شدند. منابع مستقل فاش کرده‌اند که این انتقال‌ها نیز با ضرب‌وشتم همراه بوده و زندانیانی چون بابک شهبازی، پویا قبادی، وجید بنی‌عامریان، محمد تقوی، بابک علیزاده و اکبر دانشورکار تحت فشارهای سنگینی قرار داشته‌اند.
در واکنش به این رخدادها، منابع نزدیک به زندانیان تاکید کردند که اقدام به بازگرداندن این تعداد زندانی به اوین، بیش از آن‌که نشانه بازسازی واقعی باشد، تلاشی‌ست برای بازگرداندن ظاهری نظم به زندانی که زیر آتش ویران شد و اکنون با کمبود شدید امکانات و امنیت روبه‌روست.
ادامه نگهداری صدها زندانی سیاسی و عقیدتی در شرایطی خشونت‌بار و دور از حداقل‌های انسانی، از جمله محرومیت از درمان، رفتار تحقیرآمیز و فشارهای روانی، بار دیگر نشان می‌دهد که سیاست رسمی حاکمیت، نه بر پایه قانون و حقوق شهروندی، بلکه بر پایه کنترل، ارعاب و تحقیر سیستماتیک معترضان است.
در حالیکه رسانه‌های رسمی تنها به بازگشایی دوباره زندان اشاره کرده‌اند، واقعیت درون دیوارهای اوین چیز دیگری‌ست، جایی که صداهای معترض در سکوتی خشن، شکننده‌تر از همیشه نگاه داشته می‌شوند.
