دانشگاه یا حسینیه؟! مسئله این است
دانشجویان دانشگاه صنعتی شیراز نسبت به وضعیت این دانشگاه که «اینجا دانشگاه است یا حسینه»، اعتراض کردند.
ویدیوهای منتشر شده در شبکه‌های اجتماعی، حاکی از تبدیل شدن دانشگاه صنعتی شیراز به حسینیه برای برگزاری مراسم مذهبی می‌باشد.
دانشگاه صنعتی شیراز دیگر شباهتی به یک مرکز علمی و آموزشی ندارد. آنچه امروز در این دانشگاه جریان دارد، بیشتر به کارکرد یک حسینیه دائمی می‌ماند تا محیطی برای تحصیل و پژوهش. پس از تعطیلی‌های پیاپی، به‌ویژه بعد از جنگ دوازده روزه، نه‌تنها کلاس‌ها و آزمایشگاه‌ها عملا از دسترس دانشجویان خارج شده، بلکه مدیریت دانشگاه نیز زیر سایه‌ی نهادهای حکومتی ترجیح داده که محوطه و امکانات را به اجرای مراسم مذهبی اختصاص دهد.
این در حالیست که ایران در شرایط بحرانی بی‌سابقه‌ای قرار دارد، مدارس و دانشگاه‌ها یکی پس از دیگری به‌خاطر بحران آب، قطعی‌های مکرر برق و نبود حداقل امکانات رفاهی تعطیل می‌شوند؛ اما به جای اینکه دولت و مدیریت دانشگاه‌ها برای حل این معضلات چاره‌ای بیندیشند، تنها دغدغه‌شان تحمیل حجاب اجباری، برگزاری مناسک حکومتی و کنترل ایدئولوژیک دانشجویان است.
این سیاست ضدآموزشی، پیامدهای آشکار بسیاری داشته است که به شرح زیر است:
- ده‌ها دانشجو مجبور به تحمل سنوات اضافی شده‌اند، بی‌آنکه کوتاهی از طرف آن‌ها بوده باشد.
- خوابگاه‌ها حتی پس از ماه‌ها تعطیلی، تعمیر و آماده‌سازی نشده‌اند و وسایل سرمایشی از کار افتاده و شرایط زیستی به‌شدت نامطلوب است.
- سلف دانشگاه به جز چند روز محدود فعال نبوده و دانشجویان در تامین غذای روزمره هم با مشکل جدی مواجه هستند.
- غیبت کامل شورای صنفی و منع تشکیل هرگونه تشکل مستقل، دانشگاه را به نهادی بی‌صدای مطیع در برابر اراده‌ی حاکمیت بدل کرده است.
سیاستی که امروز بر دانشگاه صنعتی شیراز حاکم است، بخشی از یک روند کلی‌تر در ایران است، حاکمیت به جای پاسخ‌گویی به نیازهای آموزشی و رفاهی جوانان، دانشگاه را به سنگر ایدئولوژیک خود تقلیل داده است. در حالیکه دانشجو باید در آزمایشگاه و کتابخانه حضور داشته باشد، او را به اجبار به سالن‌های مذهبی می‌کشانند. این خیانت آشکار به رسالت دانشگاه و توهینی مستقیم به شان علمی کشور است.
دانشجویان دانشگاه صنعتی شیراز بدین منظور فراخوانی را برای سال جدید تحصیلی تدارک دیده و در آن اعلام کرده‌اند: «دانشگاه نه پایگاه مذهبی، که خانه‌ی علم و آزادی است. اداره آن باید در دست شوراهای مستقل دانشجویی، اساتید و کارکنان قرار گیرد نه کارمندان حکومتی و نهادهای ایدئولوژیک. امروز زمان آن است که دانشجویان سراسر کشور با تشکیل شوراهای صنفی مستقل، ایجاد تشکل‌های سیاسی مخالف حکومت و اعتراضات پیوسته، سال تحصیلی جدید را به میدان مبارزه علیه سرکوب آموزشی و اجتماعی تبدیل کنند. دانشجو باید بپرسد «اینجا دانشگاه است یا حسینیه» و پاسخی روشن بدهد «دانشگاه، جایی برای علم و آزادی است، نه ابزار تداوم استبداد مذهبی.»
