قما

هشدار جنگ دوم از بیت خامنه‌ای، آن را به آخرین قمار جمهوری اسلامی اما با هزینه مردم تبدیل کرده است.

ایران امروز در شرایطی به سر می‌برد که خستگی و بی‌تفاوتی اجتماعی به مرحله‌ای خطرناک رسیده است. بحران معیشت، خاموشی‌های پی‌درپی و کمبود آب، جامعه را در وضعیتی قرار داده که شاید دیگر همان هراس گذشته از جنگ در آن وجود نداشته باشد. این بی‌حسی عمومی می‌تواند به ابزاری در دست حاکمیت بدل شود تا بی‌پروا‌تر به سمت جنگ برود. در حالی‌که توان مقاومت مدنی برای جلوگیری از تصمیمات ویرانگر به حداقل می‌رسد، جمهوری اسلامی بحران را فرصتی برای بقا می‌بیند، اما هزینه آن را از جیب مردم ایران خواهند پرداخت.

اینبار زنگ خطر نه از تحلیل‌گران غربی یا رسانه‌های اسرائیلی، بلکه از درون بیت خامنه‌ای شنیده می‌شود. «یحیی رحیم‌صفوی» فرمانده پیشین سپاه و مشاور عالی رهبر جمهوری اسلامی، با اظهاراتی کم‌سابقه اعلام کرد: «احتمال دارد میان جمهوری اسلامی و اسرائیل جنگ دیگری رخ دهد، اما پس از آن ممکن است دیگر جنگی نباشد.»

چنین جملات مبهمی در ساختار جمهوری اسلامی بی‌دلیل مطرح نمی‌شود. این اظهارات بیش از آنکه تحلیل نظامی باشد، شبیه به یک پیام سیاسی و چراغ سبزی برای آغاز روند آماده‌سازی نظامی، دیپلماتیک و رسانه‌ای، جهت ورود به مرحله‌ای تازه از بحران است.

نگاهی به تاریخ این نظام، نشان می‌دهد که بحران نه تنها تهدید، بلکه فرصتی حیاتی برای بقای آن است. در دهه شصت، جنگ ایران و عراق بهانه‌ای برای تحکیم ولایت فقیه و سرکوب گسترده مخالفان شد. در سال‌های بعد نیز هر بار تنش‌های خارجی افزایش یافت و به تثبیت قدرت داخلی کمک کرد. از برنامه هسته‌ای گرفته تا حضور در سوریه و لبنان، جمهوری اسلامی بحران خارجی را همانند اکسیژن مصرف کرده تا ضعف ساختاری خود را بپوشاند.

اگر درگیری جدیدی میان جمهوری اسلامی و اسرائیل شکل بگیرد، بار اصلی آن بر دوش مردم خواهد بود. برخلاف ادعاهای رسمی درباره «نبرد متقارن»، اسرائیل از نظر فناوری و قدرت نظامی بسیار برتر است. این بار جنگ احتمالی نه تنها شبیه به یک درگیری کوتاه ۱۲ روزه است، بلکه می‌تواند منجر به حملات تمام‌عیار و ویرانگر شود.

بخشی از جامعه شاید از ضربه خوردن حکومت و حتی احتمال فروپاشی آن خوشحال شوند، اما هزینه این فروپاشی برای مردم رایگان نخواهد بود. ایران نه تنها پناهگاه ایمن ندارد، بلکه از برنامه دفاع شهری و مدیریت بحران ملی نیز محروم است. در چنین شرایطی، حکومت هر اعتراض کوچک را «خیانت» خواهد نامید و تا آخرین لحظه، پیش از آنکه خودش به زباله‌دان تاریخ پرتاب شود، انتقام خود را از شهروندان خواهد گرفت.