احضار مجدد «مرضیه حسینی» روزنامه‌نگار اقتصادی، علیرغم سکته مغزی
مقام‌های قضایی، «مرضیه حسینی» روزنامه‌نگار حوزه اقتصاد را علیرغم سکته مغزی و وضعیت نامناسب، مجدد احضار کردند.
طبق گزارش‌های منتشر شده و گزارش منابع آگاه، «مرضیه حسینی» روزنامه‌نگار شناخته‌شده حوزه اقتصاد، پس از ماه‌ها فشار و پیگرد قضایی، به‌دلیل استرس و فشار روانی ناشی از احضارهای پی‌درپی، دچار سکته مغزی شده و اکنون بخشی از حافظه کوتاه‌مدت خود را از دست داده است.
با وجود بستری بودن او در بیمارستان، دادگستری کل استان تهران در تاریخ ۴ آبان احضاریه‌ای صادر و از او خواسته شده تا ظرف پنج روز خود را به شعبه یک بازپرسی دادسرای قشم معرفی کند.
اتهامات مطرح‌شده علیه مرضیه حسینی شامل «افترا، نشر اکاذیب، هجو و توهین به مقامات و مامورین» عنوان شده است، اتهاماتی که معمولا برای ساکت‌کردن روزنامه‌نگاران منتقد و ایجاد ارعاب در میان رسانه‌های مستقل به کار می‌رود.
حسینی در خردادماه نیز به دلیل گزارش‌هایش درباره فساد در سازمان منطقه آزاد قشم احضار شده بود. او در شبکه اجتماعی ایکس (توییتر سابق) در واکنش به احضارش، خطاب به مسعود پزشکیان رئیس‌جمهور فعلی ایران، نوشته بود: «آقای رئیس‌جمهور، نتیجه حمایت‌تان از مدیرعامل متخلف منطقه آزاد قشم را مشاهده کنید، با افشای بخشی از این فساد، شکایت و تهدید آغاز شده است.»
اشاره او به «عادل پیغامی» مدیرعامل سازمان منطقه آزاد قشم است که متهم به چپاول سرمایه‌های ملی و سوءاستفاده از موقعیت شغلی خود شده است. حسینی در پیام دیگری تاکید کرده بود که دولت به جای پاسخ‌گویی در برابر فساد، مسیر شکایت و تهدید را برگزیده است.»
جمهوری اسلامی از زمان تاسیس تاکنون، بازداشت، شکنجه و تهدید روزنامه‌نگاران، نویسندگان و فعالان مدنی را به عنوان بخشی از سیاست کنترل جریان اطلاعات دنبال کرده است. پس از آغاز خیزش سراسری مردم ایران در شهریور ۱۴۰۱، سرکوب روزنامه‌نگاران شدت بیشتری یافته است.
بر اساس گزارش تازه‌ی سازمان دفاع از جریان آزاد اطلاعات (FID)، در ۱۰۰ روز نخست ریاست‌جمهوری مسعود پزشکیان، دست‌کم ۷۸ روزنامه‌نگار و رسانه، هدف برخوردهای امنیتی و قضایی قرار گرفته‌اند، آماری که نشان می‌دهد الگوی سرکوب در دولت جدید نه‌تنها کاهش نیافته، بلکه نظام‌مندتر شده است.
کارشناسان رسانه‌ای می‌گویند فشارهای قضایی و روانی مداوم علیه روزنامه‌نگاران، نوعی خشونت خاموش دولتی است که می‌تواند سلامت جسمی و روانی آنان را به خطر اندازد. مورد مرضیه حسینی نشان می‌دهد که حتی بیماری و بستری بودن نیز دلیلی برای توقف احضار و پیگرد نیست.
یکی از روزنامه‌نگاران باسابقه ایرانی در گفت‌وگو با یک رسانه بین‌المللی گفته است: «وقتی سیستم، روزنامه‌نگار بیمار را هم رها نمی‌کند، یعنی هدف، نابودی هر صدای مستقل است.»
پرونده مرضیه حسینی تنها یکی از ده‌ها نمونه از آزار روزنامه‌نگاران منتقد در ایران است، روندی که با تغییر دولت‌ها متوقف نشده و به نظر می‌رسد بخشی از ساختار دائمی سرکوب در جمهوری اسلامی باشد.
این رویداد بار دیگر ضرورت توجه جامعه جهانی و نهادهای حقوق بشری را به وضعیت آزادی بیان در ایران یادآور می‌شود، جایی که کلمه و قلم، جرم شمرده می‌شود و انتقاد، همچنان گناهی نابخشودنی تلقی می‌گردد.
