«محرومیت عامدانه» از دسترسی به درمان؛ عفو بین‌الملل نسبت به وضعیت کمال شریفی هشدار داد
سازمان عفو بین‌الملل روز پنجشنبه هفتم بهمن‌ماه با انتشار یک فراخوان اقدام فوری، نسبت به وضعیت کمال شریفی، زندانی سیاسی کُرد در ایران، ابراز نگرانی کرد.
این نهاد مدافع حقوق بشر، غلامحسین محسنی اژه‌ای، رییس قوه قضاییه ایران را خطاب قرار داده و خواستار آزادی فوری این زندانی سیاسی شده است.
عفو بین‌الملل می‌گوید با توجه به وضعیت نامناسب جسمی کمال شریفی جان او در صورت ابتلا به کووید ۱۹ در خطر خواهد بود.
کمال شریفی اسفندماه سال گذشته در زندان دچار سکته قلبی شد و پس از اینکه تحت عمل جراحی قرار گرفت از مراقبت‌های پزشکی لازم محروم ماند.
به گفته این نهاد٬، وی از بیماری گوارشی، درد مفاصل و تحلیل‌رفتگی لثه‌ها نیز رنج میبرد و به دلیل «محرومیت طولانی‌مدت و عامدانه» از دسترسی به خدمات ضروری و تخصصی درمانی با آسیب‌های جبران‌ناپذیری مواجه است.
در این اطلاعیه آمده است کمال شریفی ۴۹ ساله که از خرداد سال ۱۳۸۷ زندانی است به اتهام «محاربه» از طریق «عضویت در حزب دموکرات کردستان» در دادگاه انقلاب سقز به ۳۰ سال حبس و تبعید به زندان میناب محکوم شده است.
عفو بین‌الملل می‌گوید این زندانی سیاسی پس از یک روند دادرسی ناعادلانه، در دادگاهی پنج دقیقه‌ای و بر مبنای «اعترافات اجباری تحت شکنجه» به این مجازات سنگین محکوم شده است.
بر اساس حکم دادگاه، کمال شریفی از برخی حقوق یک زندانی از جمله مرخصی و ملاقات با خانواده نیز محروم شده که این محرومیت آسیب‌های شدید روانی به او وارد کرده است.
این نهاد مدافع حقوق بشر از رییس قوه قضاییه ایران خواستار تحقیق در مورد شکایت این زندانی سیاسی در رابطه با شکنجه و سایر بدرفتاری‌ها در زندان و نیز علت محرومیت او از امکانات درمانی مناسب شده است.
عفو بین‌الملل در اطلاعیه خود نوشته است که مقام‌های قوه قضاییه و سازمان زندان‌های جمهوری اسلامی ایران در بسیاری از موارد زندانیان سیاسی و عقیدتی را به طور عمدی از دسترسی به امکانات درمانی مناسب محروم می‌کنند که این یک «اقدام بی‌رحمانه با هدف ارعاب و مجازات مضاعف زندانیان» است.
«بدرفتاری» در زندان‌ها و محرومیت زندانیان سیاسی از امکانات پزشکی مناسب٬ موضوعی است که بارها مورد انتقاد سازمان ملل و مدافعان حقوق بشر قرار گرفته است.
این محرومیت‌ها در مواردی حتی به مرگ برخی از زندانیان سیاسی منجر شده است که از جمله می‌توان به مرگ بکتاش آبتین، شاعر زندانی، اشاره کرد.
کانون نویسندگان ایران مرگ این عضو خود را «قتل» نامید و اعلام کرد که عدم رسیدگی به وضعیت بکتاش آبتین و انتقال دیرهنگام او به بیمارستان پس از ابتلا به کرونا، علت مرگ این نویسنده بوده است.
در سال‌های گذشته نیز زندانیان سیاسی دیگری همچون هُدی صابر٬ ساسان نیک‌نفس٬ وحید صیادی نصیری و بهنام محجوبی به دلیل عدم دسترسی به‌موقع به امکانات درمانی جان خود را از دست داده‌اند.
