کلیسای کاتولیک: چرا «هیچ یهودستیزی‌ای را تحمل نخواهیم کرد» باید باور شود؟
«پاپ لئوی چهاردهم» طی سخنانی تصریح کرد: «هیچ‌گونه یهودستیزی‌ای را تحمل نخواهیم کرد و این مسئله باید به یک باور تبدیل شود.»
پاپ لئوی چهاردهم رهبر جدید کاتولیک‌ها، در سخنانی مصمم اعلام کرد که کلیسای کاتولیک هیچ‌گونه یهودستیزی را تحمل نخواهد کرد و در برابر آن به مبارزه خواهد پرداخت. این سخنان در شرایطی بیان شده‌اند که تنش‌ها در روابط مسیحیان و یهودیان و نقش کلیسا در میان ادیان، همواره نقطه‌ای حساس در تاریخ مسیحیت به شمار می‌رود.
در جلسه‌ای عمومی در میدان «سن‌پیتر»، پاپ با اشاره به پیشینیان کلیسا تاکید کرد که آنها نیز بارها یهودستیزی را محکوم کرده‌اند. وی اظهار داشت: «کلیسا با یهودستیزی بر اساس تعالیم خود انجیل مبارزه می‌کند.»
پاپ لئو همچنین به شصت‌امین سالگرد صدور اعلامیه مهم و تاثیرگذار «نوسترا آئتاته» اشاره کرد و آن را «دریچه‌ای نو به سوی ملاقات، احترام و پذیرش معنوی» خواند. وی افزود: «این سند به ما می‌آموزد که پیروان سایر ادیان را نه به عنوان بیگانه، بلکه به عنوان همسفران در مسیر حقیقت بپذیریم.»
پاپ در ادامه سخنانش تصریح کرد که نوسترا آئتاته برای اولین بار در تاریخ کلیسا، مباحثی درباره ریشه‌های یهودی ـ مسیحیت به سطح کتاب مقدس و الهیات راه داده است که در سطح کتاب مقدس و الهیات، نقطه‌ای غیرقابل بازگشت خواهد بود.
او همچنین با تاکید بر میراث مشترک مسیحیان و یهودیان گفت: «کلیسای کاتولیک با عشق معنویِ انجیل، هرگونه نفرت، آزار و اذیت و تظاهرات یهودستیزی را که علیه یهودیان در هر زمان و توسط هر کسی انجام شود، محکوم می‌کند.»
در پایان، پاپ از کاتولیک‌ها خواست که در گفتگو و همکاری با دیگر ادیان فعال باشند و هر آنچه در سنت‌های آنان خوب، درست و مقدس است را به رسمیت بشناسند و ترویج دهند، زیرا به گفته او «جهان ما بیش از هر زمان دیگری به وحدت، دوستی و همکاری نیاز دارد.»
سخنان پاپ لئوی چهاردهم علاوه بر اینکه قاطع به نظر می‌رسند، یک پیام جدی به کلیسا و مسیحیان سراسر جهان نیز می‌باشد مبنی بر اینکه نمی‌توان تنها به بیان اجتناب از یهودستیزی اکتفا کرد، بلکه باید در عمل، گفت‌وگو و همکاری واقعی با یهودیان را نشان داد.
انتخاب واژه‌هایی چون «همسفران در مسیر حقیقت» و «نقطه‌ای غیرقابل بازگشت»، در تاکید بر ریشه‌های یهودی مسیحیت، نشانه‌ای از قصد برای عمیق‌تر کردن پیوندهاست. اما در همان حال، زمینه مناسبی فراهم می‌کند تا منتقدان سوال کنند: آیا کلیسا تنها در سطح بیانیه متعهد است یا در عرصه عملی، موضع و تصمیماتی خواهد گرفت که مانع بازگشت پیش‌داوری‌ها و تعصبات باشد؟
برای مخاطبان مسیحی، این سخنان می‌تواند فرصتی مبنی بر دعوت به تحول در نگرش کلیسا نسبت به رابطه با یهودیان، به چالش کشیدن باورهای قدیمی و پایبندی عملی به تعالیم انجیل درباره محبت، عدالت و همزیستی بین ادیان باشد.
