واقعیت انقلاب ۵۷

واقعیت انقلاب ۵۷ چیز دیگریست. انقلاب جمهوری اسلامی در سال ۵۷، پس از گذشت یکسال تظاهرات  به پیروزی رسید؛ اما آیا کسانیکه برای بدست آوردن انقلاب جمهوری اسلامی و حکومت آخوندی به خیابانها آمده و تظاهرات کردند، فکر می‌کردند که در آینده چه خواهد شد؟ فکر می‌کردند که تمام امکاناتی که شاه در اختیارشان قرار داده بود را، روزی از دست خواهند داد؟ انگیزه آنها از این انقلاب چه بود؟ آیا پس از پیروز شدن انقلاب جمهوری اسلامی، متوجه اشتباهشان شدند.

جمعیت تهران در زمان انقلاب حدود ۴ میلیون نفر بود و تا آن زمان بیشترین جمعیت طرفداران خمینی، علیرغم تبلیغات دروغین رسانه‌های استعماری، به اندازه طرفداران شاه نمی‌رسید. بیشترین شعار مردم جاوید شاه بود. علیرغم کارشکنی‌ها و خیانت‌های شاپور بختیار که به طرفداران شاه اجازه راهپیمایی نمی‌داد، در روز ۵ بهمن ۱۳۵۷ مردم در پشتیبانی از شاه به خیابانها آمدند، اما شاید دیگر دیر شده بود.

ویدیویی که مربوط به پس از انقلاب است در شبکه‌های اجتماعی وایرال شده که نارضایتی مردم را از پیروزی انقلاب اسلامی و رفتن شاه در آن زمان نشان می‌دهد.

خانمی در تظاهرات می‌گوید: اکثریت مردم ایران طرفدار شاه هستند، اما از تروریست‌های مسلح خمینی می‌ترسند. اکثریت مردم (اکثریت خاموش) دچار حس ترس شده‌اند.

در این ویدیو خبرنگار خارجی می‌پرسد: آیا این اکثریت خاموش طرفدار شاه هستند؟ دختر ایرانی می‌گوید: بله، این حقیقت دارد. خبرنگار دوباره می‌پرسد: آیا می‌خواهید شاه برگردد؟ و دختر ایرانی باز هم میگوید: بله، فقط شاه. می‌خواهیم شاه به کشور بازگردد.

زن دیگری که تازه حقیقت را فهمیده، اشک ریخته و می‌گوید: من  شاه را می‌خواهم. او میگوید: من بدبختم، من بیچاره‌ام، من شاه را می‌خواهم (برای سربلندی ایران و ایرانی). خبرنگار خارجی از او می‌پرسد چرا شاه را می‌خواهید؟ و او در جواب می‌گوید: چون این عمامه‌ای‌ها ما را بیچاره خواهند کرد. از حالا به بعد دیگر امنیت نداریم. آخوندها خانه‌های ما را غارت کردند و می‌گویند هرچه دارید باید به ما آخوندها بدهید. آنها می‌گویند دیگر شاه رفته و ما بر سر کار آمده‌ایم و دیگر شما بدبختید. آخوندها با چوب و چماق ما را از خانه‌های خودمان بیرون کردند. (خانه‌هایی که شاه به روستاییان داده بود).

پس از آن، همان اکثریت خاموش از ترس مزدوران حکومتی و ترس از دست دادن جانشان سکوت کردند، اما امروز فرزندان آنها که خواستار حکومت جمهوری اسلامی بودند، پس از گذشت ۴۳ سال که در تنگنا، فشار و خفقان بودند لب گشوده و فریاد حق‌خواهی خود را به خیابانها کشاندند. در این حق‌خواهی خون‌های بسیاری ریخته شد و همانند انقلاب ۵۷ خانواده‌های زیادی داغدار شدند.

ایران امروز جوانان بیدار و هوشیاری دارد که تشنه آزادی و پیروزی هستند. جوانانی که میدانند نباید در برابر جنایت‌های رژیم جمهوری اسلامی سکوت کنند و قبل از اینکه خیلی دیر شود، به پا خاستند تا سرزمین ایران را از فساد و ظلم و تاریکی پاکسازی کنند.