وقتی متهمان فساد، برای مردم نسخه مشارکت می‌پیچند
پناهیان در حالی از مشارکت و مسئولیت‌پذیری سخن می‌گوید که خود در پرونده‌های فساد و مالکیت املاک لاکچری مورد پرسش است.
حجت‌الاسلام «علیرضا پناهیان» در سخنرانی پیش از خطبه‌های نماز جمعه روز جاری جمعه ۱۴ شهریور در ساری، بار دیگر به نقد تمدن غرب پرداخته و مدعی شد: «تمدن غرب، مردم را به نظاره‌گرانی منفعل تبدیل کرده و مشارکت واقعی را از آنان گرفته است.» وی با تاکید بر تفاوت میان جامعه اسلامی و جوامع غربی گفت که در جامعه اسلامی، مردم مسئولیت‌پذیر و نقش‌آفرین هستند، اما در غرب، اکثریت تنها تماشاگرند.
پناهیان با اشاره به تفاوت نمادهای فرهنگی دو تمدن، معماری آمفی‌تئاتر را نمادی از «زندگی تماشاگرانه» در غرب دانست و در مقابل، مسجد را به‌عنوان «نماد مشارکت و مسئولیت اجتماعی» معرفی کرد. وی همچنین بر ضرورت تقویت مساجد در حوزه‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی تاکید کرده و پیشنهاد داد که این مکان‌ها به مراکز گزارش فساد و نظارت بر ادارات تبدیل شوند، تناقضی آشکار میان درس اخلاق و واقعیت.
این سخنان در شرایطی مطرح می‌شود که نام علیرضا پناهیان طی سال‌های اخیر در پرونده‌های فساد اقتصادی به‌طور جدی مطرح بوده است. نخستین پرسش‌ها درباره دارایی‌های او زمانی شکل گرفت که اسناد و گزارش‌هایی از مالکیت املاک گران‌قیمت در لواسان منتشر شد؛ منطقه‌ای که به‌عنوان یکی از گران‌ترین نقاط کشور شناخته می‌شود. ارزش میلیاردی این املاک با درآمد رسمی او به عنوان یک روحانی، تناسبی نداشت و تناقض آشکاری میان شعارهای «دفاع از مستضعفان» و سبک زندگی شخصی او به وجود آورد.
حامیان پناهیان، این افشاگری‌ها را «پروژه تخریب چهره‌های انقلابی» توصیف کرده‌اند، اما منتقدان معتقدند که چنین توجیهاتی نه‌تنها افکار عمومی را قانع نمی‌کند، بلکه بی‌اعتمادی مردم به ساختارهای حکومتی را نیز بیشتر می‌سازد. نزدیکی پناهیان به علی خامنه‌ای نیز باعث شده که پرونده او تنها یک ماجرای مالی ساده نباشد، بلکه به بخشی از کشمکش‌های سیاسی و جناحی در ساختار قدرت تبدیل شود.
پرونده پناهیان اکنون به نماد یک بحران بزرگ‌تر بدل شده است، نبود شفافیت مالی در نهادهای حکومتی و فقدان سازوکار مستقل برای بررسی اتهامات چهره‌های پرنفوذ. این تناقض، یعنی کسانی که خود با اتهامات فساد مواجه‌اند، از تریبون‌های رسمی به مردم درس مشارکت و مبارزه با فساد می‌دهند، یکی از نقاطی است که اعتماد عمومی را بیش از پیش خدشه‌دار کرده است.
