معتادان به الکل؛ خطر انزوا در دوران کرونا

اعتیاد به الکل می‌تواند هر کسی را مبتلا کند. گروه‌های خودیاری و روان‌درمانی نقش بسزایی در کمک به معتادان به الکل دارند. در پی همه‌گیری کرونا این گروه‌ها اجازه تشکیل جلسه ندارند. وضعیتی که نگرانی‌هایی را در پی داشته است.

ممنوعیت تشکیل گردهم‌آیی در آلمان ناشی از همه‌گیری کرونا موجب بروز مشکلاتی برای معتادان به الکل و خانواده‌های این افراد در آلمان شده است.

طبق برآوردها در آلمان حداکثر دو میلیون زن و مرد در سنین ۱۸ تا ۶۴ سال معتاد به الکل هستند و سالانه در این کشور ۴۰ هزار نفر به واسطه پیامدهای ناشی از این اعتیاد جان خود را از دست می‌دهند. برپایی جلسات روان‌درمانی گروهی از سوی سازمان‌ها و انجمن‌های تخصصی یکی از راه‌های کمک به معتادان الکل برای ترک اعتیاد است.

از اواسط ماه مارس (حدود یک ماه و نیم پیش) برپایی جمع‌های روان‌درمانی و خودیاری در آلمان به دلیل ترس از شیوع بیماری کووید ۱۹ متوقف شده و معتادان به الکل امکان حضور فیزیکی در این جمع‌ها و گفت‌وگو با روان‌شناسان و کسانی که در شرایط مشابه بسر می‌برند را ندارند.

اما وجود چنین گروه‌هایی در تحت کنترل درآوردن اعتیاد به الکل تا چه اندازه مهم است؟ آیا عدم تشکیل چنین جمع‌های روان‌درمانی می‌تواند معتادان به الکل را دوباره به دامن این اعتیاد سوق دهد؟

جلسات آنلاین، جایگزین “دست‌ دوم”

به اعتقاد دکتر مارکوس شیمل‌فنیگ، کارشناس در زمینه اعتیاد از شهر کاسل، اعتیاد به الکل را تنها از راه خویشتن‌داری و چشم‌پوشی آنهم تا آخر عمر می‌توان تحت کنترل درآورد و به طور کامل نمی‌توان آن را درمان کرد.

او به خبرگزاری “اِ پِ دِ” (epd) می‌گوید این رویکرد را که از یک شخص معتاد به الکل خواسته شود میزان مصرف خود را کنترل کند، قبول ندارد. به گفته این کارشناس در مراکز تخصصی ترک اعتیاد تلاش می‌شود تا دوری از الکل یا به اصطلاح وضعیت “خشکی” پابرجا نگاه داشته شود. از همین رو نیز به اعتقاد شیمل‌فنیگ گروه‌های روان‌درمانی نقشی بسزا در کمک کردن به این افراد را برای حفظ این وضعیت بر عهده دارند.

او تشکیل نشدن جلسات گروه‌های ترک اعتیاد را موجب “ایجاد بار روانی بیشتر روی معتادان و افزایش خطر بازگشت اعتیاد” دانسته و اضافه می‌کند، بسیاری از این افراد دچار انزوا شده و با مشکلات روانی و همچنین اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کنند.

به گفته او این افراد امکان تبادل افکار و ذهنیات خود با کسانی را که در شرایطی مشابه به سر می‌برند نداشته و پشتیبانی و احساس امنیتی را که در گروه‌های روان درمانی از آن برخوردار هستند، از دست می‌دهند. در گروه‌های روان‌درمانی معتادان به الکل می‌توانند بر خلاف جمع خانواده یا جمع‌های کاری، بدور از پیش‌داوری و قضاوت در مورد اعتیاد و مشکلات خود صحبت کنند.

به گفته این دکتر متخصص “معتادان به الکل بین خودشان نمی‌توانند به همدیگر دروغ بگویند”. از همین رو نیز عدم تشکیل این جلسات خلاء بزرگی را در روند کنترل اعتیاد وارد کرده و خطر بازگشت به اعتیاد را افزایش می‌دهد. مارکوس شیمل‌فنیگ برپایی جلسات روان‌درمانی گروهی به صورت مجازی (آنلاین) را جایگزینی نامناسب و “دست‌دوم” ارزیابی می‌کند.

خط تلفن اضطرای

با این همه شماری از گروه‌های خودیاری در آلمان در این روزها تلاش داشته‌اند تا از طریق برقراری گفت‌وگوهای تلفنی یا برپایی جلسات آنلاین ارتباط را همچنان حفظ کنند. مدیر یکی از این گروه‌ها در شهر هسن از استقبال خوب بیماران خبر داده و می‌گوید چنانچه در مواردی فرد معتاد به الکل نیاز شدید به گفت‌وگوی حضوری داشته باشد، این نیاز با به کار بستن تدابیر بهداشتی و محافظتی برآورده خواهد شد.

در همین حال از روز اول آوریل در سراسر آلمان یک خط تلفن اضطراری در همین رابطه به راه افتاده و راه‌اندازی خط اضطراری ویدیویی نیز در دست انجام است.

در آلمان حدود دو هزار و ۵۰۰ انجمن “معتادان گمنام” برای کمک به معتادان به الکل وجود دارد. هر چند این گروه‌ها در شرایط قرنطینه با استفاده از روش‌های مختلف نظیر ایمیل، کنفرانس‌های ویدیویی یا تلفنی تلاش بر حفظ ارتباط و کمک‌رسانی داشته‌اند، اما با این همه شرایط موجود خلاء‌هایی را نیز ایجاد کرده است.

برای نمونه اعضای خانواده معتادان که تا پیش از این با حضور در گروه‌های مخصوص امکان تبادل و گفت‌وگو با یکدیگر را داشته‌اند، از زمان ممنوعیت تشکیل گردهمایی از این امکان محروم مانده‌اند.

دست‌اندرکاران گروه‌های خودیاری امید دارند با به پایان رسیدن هر چه زودتر قرنطینه و ممنوعیت‌ها، جمع‌های روان‌درمانی بار دیگر کار خود را از سر بگیرند و به این ترتیب معتادان به الکل امکان دریافت پشتیبانی و حمایت لازم‌ را دوباره بدست آورند.

منبع: DW