طوفان توییتری “خاوران حافظه تاریخی” در اعتراض به حکومت ایران

کاربران در اعتراض به تخریب گورهای جمعی خاوران کارزار توییتری با هشتگ #خاوران_حافظه_تاریخی به راه انداختته‌اند.

طوفان توییتری

روز سه‌شنبه ۱۴ اردیبهشت (۴ ماه مه) طوفان توییتری در اعتراض به اقدامات مسئولان جمهوری اسلامی درباره تخریب گورهای جمعی خاوران آغاز شد.

پیش از آن تصویرهایی حاکی از تخریب گورهای جمعی در خاوران در شبکه‌های اجتماعی پست شده بود. همین موضوع اعتراضات گسترده خانواده اعدام‌شدگان دهه ۶۰ و همچنین کشتار جمعی تابستان ۶۷ را در پی داشت.

در این طوفان توییتری آماده‌سازی گورستان خاوران برای دفن جسدهای تازه ترفند جدید جمهوری اسلامی برای از بین بردن نشانه‌های آن اقداماتی تلقی شده است که آیت‌الله منتظری از آن به عنوان “بزرگ‌ترین جنایت” جمهوری اسلامی یاد کرده بود.

کارزار توییتری “خاوران حافظه‌تاریخی” همراه شده است با نامه اعتراضی خانواده‌های اعدام‌شدگان تابستان ۶۷ ایران. افزون بر آن، فرزندان اعدام‌شدگان نیز با انتشار بیانیه‌ای به تلاش جمهوری اسلامی برای محو کردن آثار این “جنایت تاریخی” اعتراض کرده بودند.

خانواده اعدام‌شدگان تابستان ۶۷ در نامه خود به پیروز حناچی، شهردار تهران خواستار پاسخگویی مسئولان جمهوری اسلامی نسبت به تخریب گورهای جمعی خاوران شده بودند.

آنان پرسیده بودند که دستور انجام این اقدامات “با چه هدف و نیتی و از منظر کدام باور و اعتقادی” صورت گرفته است؟

در همین رابطه سخنگوی جامعه بهاییان ایران در دفتر سازمان ملل گفته بود که سازمان بهشت‌زهرا شهروندان بهایی را از خاکسپاری عزیزان خود در گورستان ویژه این اقلیت دینی منع کرده و از آن‌ها خواسته است، درگذشتگان را در بخشی از گورستان خاوران دفن کنند که پیکرهای اعدام‌شدگان دهه ۶۰، بی‌نام و نشان به خاک سپرده شده‌اند.

امضاءکنندگان بیانیه فرزندان اعدام‌شدگان تابستان ۶۷ اعلام کرده‌ بودند که گورستان خاوران “تاریخ مشترک تمام حذف‌شدگان و مبارزان عدالت و آزادی” در ایران است.

منصوره بهکیش، یکی از کسانی است که چند نفر از اعضای خانواده خود را در جریان اعدام‌های تابستان ۶۷ از دست داده است.

او در ارتباط با کارزار توییتری “خاوران حافظه تاریخی” از جمله نوشته است: «خاوران، تاریخ ۴۰ سال مقاومت و پایداری مادران و خانواده‌های خاوران، به دنبال گم شده خود گشتن، سوگواری کردن، خاک بر سر ریختن، فریاد زدن، ناله کردن، در خاک چنگ زدن، درد کشیدن، کاویدن گورهای فردی و جمعی، از هوش رفتن، مراسم گرفتن و به یاد آوردن است.»