«امیرعلی مینایی» شهروند مسیحی محبوس در اوین دست به اعتصاب غذا و دارو زد

امیرعلی مینایی شهروند مسیحی محبوس در زندان اوین در اعتراض به وضعیتش دست به اعتصاب غذا و دارو زد.

امیرعلی مینایی شهروند مسیحی، در آذر ۱۴۰۲ بازداشت شد و بیش از دو ماه را در بند ۲۰۹ زندان اوین سپری کرد و سپس بعد از چندین مرتبه بازجویی، با قرار وثیقه ۶۰۰ میلیون تومانی به طور موقت آزاد شد. وی به دلیل فشارهای روانی در دوران بازداشت اولیه و تهدید به زندانی شدن مجدد، به بیماری قلبی دچار شد.

در اسفند ۱۴۰۲ قاضی «ایمان افشار» رئیس دادگاه انقلاب به سه سال و هفت ماه حبس محکوم شد، وی همچنین حکم محرومیت از حقوق اجتماعی امیرعلی را پس از اتمام دوران حبس نیز صادر کرد. اتهام وارد شده علیه وی «فعالیت تبلیغی علیه نظام از طریق راه‌اندازی کلیسای خانگی» می‌باشد.

امیرعلی که ۳۱ ساله است، از فروردین ۱۴۰۳ در زندان اوین به سر می‌برد که در چند ماه اخیر به دلیل درخواست رسیدگی پزشکی، توسط یکی از ماموران زندان به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود که باعث تشدید بیماری قلبی وی گردید. علاوه بر این، در اسفند ماه نیز به هنگام ورزش در هواخوری بند، از ناحیه پا به شدت آسیب دیده و دچار شکستگی شد که همبندی‌هایش او را به بهداری زندان منتقل کردند ولی با عدم رسیدگی پزشکی برای وی روبرو شدند.

طبق اظهارات همبندی‌هایش، امیرعلی درخواست انتقال به بیمارستان را داده که با مخالفت و بی‌توجهی مسئولان زندان روبرو شده که باعث بدتر شدن وضعیت پایش و در نتیجه آن به سختی قدم برداشتن توسط وی شده است. امیرعلی در نهایت پس از گذشت ده روز از وقوع این حادثه به بیمارستان منتقل شد و پزشکان به بستن آتل به پای او اکتفا کردند اما در روز ۲۰ فروردین پای وی را گچ گرفتند. لازم به ذکر است که به دلیل عدم رسیدگی پزشکی و وخیم شدن وضعیت پای او، در تصاویر رادیولوژی مشخص شده که امیرعلی به عمل جراحی نیاز دارد.

وی در اعتراض به عدم رسیدگی پزشکی به وضعیت جسمانی‌اش دست به اعتصاب غذا زده بود و اکنون به دلیل عدم دسترسی به تلفن در دوران حبس، مصرف داورهای قلب خود را نیز متوقف کرده است.

«منصور برجی» مدیر سازمان ماده ۱۸ در واکنش به وضعیت امیرعلی مینایی گفت: «ما به شدت نگران وضعیت امیرعلی هستیم، به ویژه با توجه به بیماری قلبی‌اش که اکنون دچارش می‌باشد. از مقامات ایران می‌خواهیم فورا دسترسی او به تلفن را بازگردانند. ما همچنین خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط این جوان هستیم که تنها جرمش گردهمایی برای دعا و پرستی با هم‌کیشانش بوده است. جمهوری اسلامی باید طبق تعهداتی که در معاهدات بین‌المللی امضاء کرده و حتی طبق قانون اساسی خودش، به آزار و اذیت مسیحیان به ویژه نوکیشان پایان دهد.»

منصور برجی همچنین درباره وضعیت زندانیان افزود: «زندانیان اغلب مجبور می‌شوند که برای بهره‌مندی از مزایایی مانند مرخصی موقت، عفو یا آزادی زودهنگام، شرایطی خارج از چارچوب قانون را بپذیرند. مقامات و بازجویان در تلاش‌اند تا این افراد را به عنوان مخبر یا همکار به کار گیرند؛ یعنی افرادی که در ظاهر به زندگی روزمره خود ادامه می‌دهند، اما به‌طور پنهانی اطلاعاتی درباره سایر مسیحیان و فعالیت‌های‌شان جمع‌آوری می‌کنند. این اقدام نوعی اجبار محسوب می‌شود که بیش از پیش حقوق زندانیان را نقض کرده و آن‌ها را تحت نظارت و فشار مداوم قرار می‌دهد.»