حمله یک مرد اسلامگرا به مردم، در جشن سال نو آشوریان در عراق
یک مرد اسلامگرا، در جشن سال نو آشوریان در عراق با تبر به سمت مردم حمله کرد.
در پی حمله یک فرد اسلامگرا در روز جشن سال نو آشوریان (آکیتو) در شهر «دهوک» کردستان عراق، چند نفر مجروح و به بیمارستان منتقل شدند. فرد مذکور که یک تبر در دست داشته، با فریاد «حکومت اسلامی، حکومت اسلامی باقی می‌ماند» به سمت مردم حمله‌ور شده که در جریان این حمله یک پسر ۱۷ ساله و یک زن ۷۵ ساله دچار جراحات شدید و شکستگی جمجمه شدند که بلافاصله به بیمارستان انتقال یافتند.
همچنین یکی از نیروهای امنیتی حاضر در محل نیز مجروح شد، در نهایت فرد مذکور توسط شرکت‌کنندگان در جشن دستگیر شد. اطلاعات دقیقی از افراد مجروح شده در دست نیست اما وضعیت جسمانی برخی از آنها وخیم گزارش شده است.
سال نو آشوریان یا «آکیتو» یک جشن بهاری در بین‌النهرین باستان بوده که این جشن نقش مهمی در توسعه نظریه‌های دین، اسطوره و آیین داشته است. جشن آکیتو برای هزاران سال در فرهنگ سومریان، بابلیان و آشوریان برگزار می‌شده و این نام از کلمه سومری که برای گیاه «جو» استفاده می‌شده، برای جشن مذکور گرفته شده که نماد روابط روشن و پر از جزئیات بین پادشاه و کاهنان اعظم با خدایان بوده است. آشوریان نیز هر ساله به منظور گرامیداشت جشن آکیتو، با لباس‌ها و پرچم‌های رنگارنگ در این مراسم حضور پیدا کرده و این روز را با شادی جشن می‌گیرند.
جشن مذکور به دلیل حمله مرد اسلامگرا با سلاح سرد مختل شد و شواهد پس از دستگیری وی، حاکی از آن است که حمله او برنامه‌ریزی شده از طرف یک گروه تروریستی نبوده و فقط یک اقدام فردی بوده است؛ اما این حادثه نگرانی‌های بسیاری را در بین جامعه مسیحی عراق ایجاد کرده، به طوری که افراد این جامعه در واکنش نسبت به حمله مذکور، از دولت عراق خواستند تا با گسترش ایدئولوژی‌های افراطی در کشور مقابله کند.
«نیاب یوسف توما» از اعضای جنبش دموکراتیک آشوری، ضمن محکوم کردن حمله مذکور گفت: «ما از دولت می‌خواهیم که برنامه‌های مذهبی و آموزشی را که موجب گسترش افکار ستیزه‌جویانه می‌شود بازنگری کند. این یک اقدام ترروریستی بود که هیچ توجیهی ندارد. با وجود جشن باستانی نظیر آکیتو که دهه‌هاست به صورت مسالمت‌آمیز برگزار می‌شود، این حمله نشان دهنده خطرات موجود علیه اقلیت‌های قومی و مذهبی است.
حتی در گذشته در زمان روزه ماه رمضان، مردم مسلمان منطقه با احترام و همدلی به ما آب و خوراکی تعارف می‌کردند. ما نه تنها به دلیل اعتقادات مذهبی، بلکه از نظر قومی نیز در اقلیت هستیم و اغلب آسیب می‌بینیم. اما همچنان امیدواریم و حضور ما در این راهپیمایی، نشانه‌ای از پایداری و استمرار هزاران ساله ما در این منطقه است.»
